İlk ve Son.

Özür dilerim, ben yine tutamadım kendimi. Yine nefret edemedim senden, yine bitiremedim seni. Ne kadar denesem de, silemedim içimdeki sevgini. Öyle çok özlüyorum ki seni, hayır senin yerinde olsam daha fazla kıyamazdım bana. Ama nasılda mutlusundur şuan, ahım kaldı sanıyorum ama, yok herhalde çok iyisin diye duydum. Öyle dediler işte. Eh biraz da üzüldüm ama merak etme, bende iyiyim. İyi olmaya çalışıyorum, senden sonra ne kadar olabilirsem. Zor oldu ama yinede mutluyum. Hemde o kadar mutluyum ki, seninle olduğum zamandan az acı çekmeye başladım artık. Nasıl diyebilirim, alıştım sanki biraz. Eee tabi hayli zaman geçti, böyle olması lazım, böyle olmalı. Ama bazen aklıma geliyorsun, ve işte o zaman her şey yine eskiye dönüyor , bir an o kadar kötü hissediyorum ki, ama merak etme biraz sonra geçiyor. İnsanı en çok üzen unutulmayan anılar derler, gerçekten öyle, ben seni unuttum da, onları unutamadım ki zaten. Bakarsın zamanla onlarda unutulur, ne dersin? Bende isterim senden geriye hiçbir şey kalmasın ama, zor çok zor. Bana sorarsan bu noktaya geleceğimiz aklımın ucundan bile geçmezdi, ama olsun alışıyorum ben. Sonra neyin ne olduğunu da öğrendim mesela, saf değilim artık. Kimseye inanmıyorum, güvenmiyorum da. Sevmek dersen zaten asla olmayacak bir şey. Ben bunları neden anlatıyorum ki, bak yine geldin aklıma. Hiç yoktun oysa, hiç yoktun ama , var olman asıl zor olan. Zor, çok zor ama olsun, dedim ya alıştım ben. Uzatmak istemem, mutlusun diye duydum ya zaten, bende mutluyum çok. Hiç olmadığım kadar, hiç olmadığın kadar. Çok mutluyum, iyiyim, huzurluyum, gülüyorum, eğleniyorum ve en önemlisi de sen yoksun. Daha ne olsun...

#Alıntı.

Alıntı bile olsa bu kadar iyi anlatılamazdı... Ayrılığın ilk gecesini bu kadar iyi tanımlayabilen bir yazı. Sadece ben çok özlüyorum... Dönmeni isterdim. Sana bir kez bile sarılamadan bırakıp gittin beni sessizce. Duygularımı hiçe saydın. Madem öyle:

HOŞÇA KAL...